Ο Σωτήρης Νίνης, το παιδί θαύμα του ελληνικο'υ ποδοσφαίρου, εξομολογήθηκε στο "Εθνοσπόρ"

Νίνης: "Είμαστε... καταδικασμένοι"!

http://www.novasports.gr/soccer/anational/default.asp?aid=157884

Ο Σωτήρης Νίνης, το παιδί θαύμα του ελληνικο'υ ποδοσφαίρου, εξομολογήθηκε στο "Εθνοσπόρ". Ο διεθνής επιθετικός του Παναθηναϊκού μίλησε κυριολεκτικά για όλους και για όλα. Αναφέρθηκε από το ξεκίνημά του, το σχολείο, τον Μουνιόθ, τον Πεσέιρο, το... καβάλημα του καλαμιού και την υποχρέωση που έχουν αυτός και οι συμπαίκτες του φέτος.

Αναλυτικά:

Ας ξεκινήσουμε από την παιδική σου ηλικία. Γεννήθηκες στη Χειμάρρα, στη Βόρεια Ηπειρο και ήρθες εδώ όταν ήσουν ενός έτους. Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
"Ηταν πολύ δύσκολα... Πάρα πολύ δύσκολα (το λέει δύο φορές και η μελαγχολία τον κάνει να σκύψει το κεφάλι)... Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες. Δεν μπορώ... Ο κόσμος μάς έβλεπε καχύποπτα... Πράγματα που φαίνονταν απλά, εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τα ζήσουμε! Προσέχαμε να μη δίνουμε δικαιώματα...
Πήγαινα να παίξω αλλά δεν ήταν εύκολο να μπω στις παρέες της γειτονιάς. Μας αντιμετώπιζαν διαφορετικά...".

Πες μας για την περίοδο της εγκατάστασης στην Αθήνα. Αλλαξαν οι συνθήκες;
"Στην αρχή ζήσαμε στη Ζάκυνθο. Εκεί έχουμε συγγενείς. Στην Αθήνα ήρθαμε όταν ήμουνα 5,5 χρόνων και θα πήγαινα στην Α' Δημοτικού. Εδώ ήταν καλύτερα... Μας διευκόλυναν περισσότερο. Σιγά σιγά μπήκαμε σε μια σειρά".

Εσύ; Με μια μπάλα στα πόδια;
"Ναι, έπαιζα από μικρός. Πάντα με μεγαλύτερους, μάλιστα συχνά με τον αδερφό μου. Ημουν έξι χρόνων και ήταν δεκατριών... Στις ομάδες που φτιάχναμε, από τα παιδιά της ηλικίας μου διάλεγαν εμένα. "Να τον πάρουμε τον μικρό, είναι καλός", έλεγαν..."

Πηγαίνατε σε κάποιο γήπεδο ή στη γειτονιά;
"Σε αλάνες ή στους δρόμους. Πρώτα μέναμε στην Κυψέλη και ήταν δύσκολο να βρούμε χώρους. Οταν μετακομίσαμε στη Νέα Ιωνία όπου μένουν τώρα οι γονείς μου και τ αδέλφια μου (έχει και μια αδερφή, πέντε χρόνια μεγαλύτερη) ήταν πιο άνετα. Ομως, παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή, γύρω στα οκτώ μου χρόνια, άρχισα να παίρνω στα σοβαρά την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο, οι άλλοι με έβλεπαν λίγο στραβά...".

Ποιο ήταν το πρόβλημα;
"Εβλεπαν ότι ήμουν καλός, τους έκανε εντύπωση και με ρωτούσαν "... εσύ από πού είσαι και ξέρεις τέτοια μπάλα...". Μια - δυο φορές με πείραξε, αλλά δεν τα έβαψα και μαύρα... Συνέχισα να παίζω όπου μπορούσα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ακόμα τι μου γινόταν, αλλά, όταν καταλάβαινα το πάθος μου για την μπάλα, έλεγα "εγώ θα γίνω ποδοσφαιριστής..."

Οι γονείς σου αντιδρούσαν;
"Και οι γονείς μου και οι δάσκαλοι. Μου έλεγαν "βρες ένα άλλο επάγγελμα να σου αρέσει περισσότερο, για παράδειγμα, μαθηματικός"... Κι εγώ απαντούσα "μαθηματικά να κάνετε εσείς, εγώ θέλω να παίξω ποδόσφαιρο"... Οι γονείς μου είχαν πρόβλημα, μέχρι και πέρυσι! Η μητέρα μου έκανε παράπονα για το σχολείο, αλλά την καθησύχαζα."Ηρέμησε μαμά, τα έχω βάλει σε τάξη"... Τώρα δεν λένε τίποτα. Ασχολούνται, μαθαίνουν τι γίνεται αλλά όταν είμαι μπροστά, δεν μιλάνε. Πάντως, με άφηναν πάντα να πηγαίνω για μπάλα. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Ημουν κι εγώ αυτάρκης από μικρός... Αν δεν περνούσε το δικό μου, τρελαινόμουνα!"

Ο αδερφός σου σε στήριζε;
"Με βοήθησε αργότερα όταν με παρότρυνε να γραφτώ σε μια ομάδα. Ο Απόλλωνας είχε καλά τμήματα, το γήπεδο ήταν κοντά, πήγαιναν αρκετά παιδιά από το σχολείο της Νέας Ιωνίας και έτσι το αποφάσισα. Εκεί έμεινα έξι μήνες γιατί μετά οι Ακαδημίες διαλύθηκαν...".

Τι σκέφθηκες να κάνεις;
"Βρέθηκα στο πουθενά... Αλλα παιδιά τα παράτησαν, άλλα διάλεξαν το ποδόσφαιρο σάλας... Ακολούθησα τους προπονητές μου τον Σάκη Ανέστη και τον Γιάννη Παπασταματίου, οι οποίοι με βοήθησαν και με εμπιστεύτηκαν από την πρώτη στιγμή. Πήγα στην Ακαδημία του Παθιακάκη. Με έβαλαν με τους γεννηθέντες το '89 και για δύο χρόνια είχαμε την καλύτερη ομάδα, στα 5Χ5, στην Αθήνα!".

Είχες μιλήσει με τον αείμνηστο Γιάννη Παθιακάκη;
"Οχι, δεν τον πρόλαβα... Το μόνο που θυμάμαι είναι όταν ήρθε μαζί με τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα για να δούνε μια προπόνηση. Μου έκανε εντύπωση γιατί ο ένας ήταν προπονητής στην ΑΕΚ και ο άλλος στον Παναθηναϊκό. Είχα πολύ καλή σχέση με τον γιο του, Γιώργο, στον οποίο χρωστάω πολλά. Σε αντίθεση με όσα ακούγαμε, περί απαίτησης των σχολών ή των Ακαδημιών να παίρνουν χρήματα για να δίνουν το δελτίο μας σε μια ομάδα, ο Γιώργος μάς πρότεινε από μόνος του σε διάφορους συλλόγους"

Είναι αλήθεια ότι "χτύπησε" και την πόρτα του Ολυμπιακού;
"Ηθελε να μας στείλει για δοκιμή. Ναι, πήγε στον Ολυμπιακό, αλλά δεν δέχτηκαν να μας δοκιμάσουν. Το ίδιο και η ΑΕΚ. Μετά σκέφθηκε τον Παναθηναϊκό και είπαμε ότι, αν αρνηθούν κι εκεί, θα πάμε στον Ακράτητο...".

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα;
"Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα... Μας είδαν σε δυο - τρεις προπονήσεις, ο υπεύθυνος των Ακαδημιών Τάσος Σιούλας και ο προπονητής των νέων του Παναθηναϊκού Τότης Φυλακούρης. Δεν μπόρεσαν να βγάλουν συμπεράσματα και δεν μας κράτησαν. Είπαν ότι θα μας ειδοποιήσουν. Καταλαβαίνετε το άγχος και την αγωνία που είχα... Από τη μία ένιωθα φανταστικά με την πιθανότητα να με πάρουν στον Παναθηναϊκό, από την άλλη έλεγα στον εαυτό μου ότι, ακόμα κι αν δεν γίνει, δεν θα εγκαταλείψω το όνειρο"!

Τελικά σε κάλεσαν και η "περιπέτεια" ξεκίνησε...
"Το καλοκαίρι του 2003, στα 13 μου χρόνια, μπήκα στην ομάδα που ήταν τότε σπουδαία ταλέντα, όπως ο Τσεμπερίδης, ο Σιόντης, ο Τριποτσέρης, ο Οξύζογλου, ο Μπουσινάκης, όλοι τους κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτεροί μου...".

Κατέληξες στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είπες ποια ομάδα υποστήριζες σε μικρότερη ηλικία...
"Συμπαθούσα όλες τις ομάδες, κυρίως τις μεγάλες, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό... Δεν ήξερα και πολλά τότε... Μου άρεσε η Ρεάλ σε μια εποχή που έπαιρνε το Τσάμπιονς Λιγκ και ξεχώριζε από τις υπόλοιπες".

Είχες πρότυπα κάποιους ποδοσφαιριστές;
"Πολλοί μου άρεσαν. Στο δωμάτιό μου είχα αρκετές αφίσες, μεταξύ άλλων του Ροναλντίνιο και του Ριβάλντο...".

Πάμε ξανά στην Παιανία. Πώς συνδύαζες την προπόνηση, τους αγώνες και το σχολείο;
"Για δύο χρόνια πηγαινοερχόμουνα κάθε μέρα Παιανία - Νέα Ιωνία αλλάζοντας λεωφορεία και ταξί... Ξέρετε πώς είναι με τα ταξί... Μου έλεγαν "πάω μέχρι την Αγία Παρασκευή, αν θέλεις έλα..." και μετά έπαιρνα άλλο για την Παιανία. Το βράδυ γύριζα με λεωφορεία. Καμιά φορά ερχόταν ο αδερφός μου και με έπαιρνε".
Αναγκαζόμουνα να το σκάω από το σχολείο, όταν είχαμε επτάωρο για να προλαβαίνω την προπόνηση. Το έκανα πιο άνετα όταν την τελευταία ώρα είχαμε γυμναστική... Παλιά ήταν το μόνο μάθημα που μου άρεσε... Μετά, με τις προπονήσεις στον Παναθηναϊκό, τι να την κάνω... Είναι αλήθεια ότι τράβηξα μεγάλη ταλαιπωρία εκείνο το διάστημα. Εφευγα από το σπίτι στις 7 το πρωί και γυρνούσα στις 8 το βράδυ. Περισσότερο κουραζόμουν παρά βελτιωνόμουν με την προπόνηση...".

Τα έξοδα;
"Χρειαζόμουν περίπου 30 ευρώ την ημέρα. Τα κάλυπτε ο πατέρας μου (εργάζεται σε εστιατόριο). Δεν έτρωγα και καλά... Ενα σάντουιτς για το σχολείο και το μεσημέρι, αν προλάβαινα, γυρνούσα στο σπίτι να φάω στα γρήγορα πριν πάω στην προπόνηση".

Οι επιδόσεις στο σχολείο;
"Είχα πτώση και οι καθηγητές μού έλεγαν συνέχεια "τι τη θες την μπάλα"... Εγώ το βιολί μου... Ευτυχώς περνούσα τις τάξεις, έστω και στο όριο... Πήγαινα κόντρα στο "ρεύμα"! Δεν υπήρχε περίπτωση να παρατήσω το σχολείο. Ηθελα το απολυτήριο, όχι για να το δείχνω στον κόσμο αλλά για μένα, για τον εαυτό μου...
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσα να μένω στην Παιανία. Επιτρεπόταν μόνο για παιδιά που είχαν έρθει από την επαρχία. Εφθασα όμως στο σημείο να πω "δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση" και ζήτησα να μένω στους ξενώνες. Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσοι μου συμπαραστάθηκαν και με βοήθησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Τον Γιάννη Χριστόπουλο που μου έμαθε πολλά πράγματα, τον Νίκο Κόβη που με στήριξε και ως προπονητής και ως άνθρωπος και τον Κώστα Ταράση που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθησή μου".

Εκανες το άλμα μέσα από ένα δρόμο "στρωμένο με αγκάθια"...
"Ξέρετε πώς είναι να μένεις μόνος σου, απομονωμένος από τον έξω κόσμο από τα 14 σου χρόνια; Σαν να έκανα το στρατιωτικό μου σε παραμεθόριο περιοχή... Πάλι καλά που έρχονταν οι γονείς μου και με έβλεπαν... Πού να πάω να βγω; Χωρίς αμάξι, με την πόλη της Παιανίας να είναι μακριά από τις εγκαταστάσεις, το πρόγραμμά μου ήταν ίδιο για δύο ολόκληρα χρόνια... Προπόνηση - δωμάτιο, προπόνηση - δωμάτιο... Την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι μου, νόμιζα ότι έλλειπα μια ζωή... Είχαν αλλάξει όλα τριγύρω... Από την άλλη πλευρά, όμως, βρήκα τον χρόνο να δουλέψω, να γίνω καλύτερος και ν αφοσιωθώ σε αυτό που μου αρέσει. Και να μη θέλεις, όταν είσαι όλη μέρα με μια μπάλα, μαθαίνεις...".

Με το σχολείο τι έγινε;
"Συνέχισα στο Κορωπί. Εκεί, οι καθηγητές ήξεραν ότι ήμασταν από την ομάδα ότι κουραζόμασταν περισσότερο από άλλα παιδιά και έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση στις απουσίες ή στην απόδοσή μας. Φέτος πήρα το απολυτήριο και τον Φεβρουάριο θα δώσω Πανελλήνιες για να μπω σε μια σχολή".

Ποιες είναι οι προτεραιότητές σου;
"Μπορώ να μπω όπου θέλω, αν πιάσω τη βάση, λόγω των συμμετοχών μου και των διακρίσεων της Εθνικής ομάδας. Πιστεύω να τα καταφέρω. Μ' ενδιαφέρει η Γυμναστική Ακαδημία ή μια σχολή σχετική με Διοίκηση Επιχειρήσεων".

Σκέφθηκες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις;
"Ναι, αλλά όχι στα σοβαρά... Σκέφθηκα ότι δεν θα έχω την τύχη να προχωρήσω και πως όλα κρέμονταν σε μία κλωστή... Εβλεπα καλούς παίκτες στην ομάδα των νέων να φεύγουν και να χάνονται, είτε γιατί δεν τους δόθηκε η ευκαιρία είτε γιατί οι ίδιοι απογοητεύτηκαν και περίμενα ότι θα συμβεί το ίδιο και με μένα.
Οταν είδα τον Παπασταθόπουλο να παίζει, θυμάμαι που το σχολιάζαμε με τα παιδιά. Παρακαλούσαμε να βρεθεί και για μας ένας άνθρωπος να μας προωθήσει. Εκείνες τις στιγμές σκεφτόμουν την κουβέντα του κ. Ταράση. "Αν προσπαθήσεις μπορεί ν αποτύχεις, αν δεν προσπαθήσεις σίγουρα θ' αποτύχεις". Και συνέχιζα...".

Και ξαφνικά βρέθηκε ο άνθρωπος που σε πήγε στην πρώτη ομάδα...
"Ποτέ δεν πίστεψα ότι κάτι μπορεί να γίνει και να ανέβω στην πρώτη ομάδα... Αυτό που λέμε πολλές φορές για άλλες δουλειές, εδώ στην Ελλάδα ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Αν δεν έχεις κάποιον να σε "σπρώξει" δεν γίνεται τίποτα... Πρώτα με είδε ο Μαλεζάνι όταν μας φώναζε στα διπλά γιατί έλειπαν οι διεθνείς και δεν συμπληρώνονταν οι ενδεκάδες. Είχε πει καλά λόγια στον κ. Ταράση αλλά και ότι "ακόμα είναι μικρόσωμος και θέλει δουλειά"...

Από τον Μουνιόθ στον Πεσέιρο
"Ο κ. Μουνιόθ ερχόταν συχνά και έβλεπε τα παιχνίδια της ομάδας νέων. Στις 22 Δεκεμβρίου του 2006, με φώναξαν να υπογράψω συμβόλαιο, κάτι που μου φάνηκε περίεργο. Ημουν ακόμα 16 χρόνων...
Τότε κάναμε προπονήσεις με τους μεγάλους. Δύο μέρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, μετά τη διακοπή λόγω των εορτών, ετοιμαζόμουν να γυρίσω στην Ακαδημία...

Μου είπαν "μη φύγεις γιατί είσαι στην αποστολή"... Πάγωσε το αίμα μου! Ηδη ένιωθα παράξενα που ήμουνα δίπλα σε παίκτες τους οποίους μέχρι τότε παρακολουθούσα ως θεατής... Καταλαβαίνετε πώς αισθάνθηκα μπαίνοντας και στ' αποδυτήρια...
Το πρωί του αγώνα με το Αιγάλεω, ο Μουνιόθ ζήτησε να μιλήσουμε. Πήγα... τρεμάμενος στο γραφείο του και ακολούθησε ο εξής διάλογος:

- Σήμερα παίζουμε, ε; Μου λέει...
- Ναι...
- Πρώτη φορά είσαι στη 18άδα. Πώς νιώθεις;
- Φανταστικά...
- Αν όμως παίξεις έστω και για ένα λεπτό, θα νιώσεις ακόμα καλύτερα;
- Φυσικά! Η συμμετοχή είναι σπουδαίο πράγμα...
- Εγώ θα σε βάλω από την αρχή, για να παίξεις 90 λεπτά...

"Στην αρχή πίστεψα ότι μου είπε κάτι άλλο και πως έφταιγαν τα... σπαστά αγγλικά που μιλούσε... Οταν το συνειδητοποίησα, πήγα να τρελαθώ...
Αν μου ζητήσετε να θυμηθώ εκείνο τον αγώνα, δεν μπορώ να το κάνω... Από το ζέσταμα ένιωθα τη γη να κουνιέται κάτω από τα πόδια μου".

Αρπαξες την ευκαιρία από τα μαλλιά...
"Στον κ. Μουνιόθ οφείλω τα πάντα! Αν δεν ήταν αυτός, ίσως να ήμουνα ακόμα στους νέους και να μην είχα υπογράψει κανένα συμβόλαιο... Θυμάμαι, μετά τον αγώνα με το Αιγάλεω, ετοιμάστηκα να γυρίσω στην Ακαδημία και μου είπε "εδώ θα μείνεις"... Στεναχωρέθηκα όταν έφυγε, αλλά το ξεπέρασα σύντομα. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι μέσα από την ομάδα οι οποίοι με στήριξαν και με στηρίζουν".

Από εκείνη τη στιγμή, το ντεμπούτο σου σε ηλικία 16 χρόνων και οκτώ μηνών, άρχισες να καταρρίπτεις τα ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο... Εγινες ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία του Παναθηναϊκού (στο 2-0 με τον Πανιώνιο), ο νεότερος που έπαιξε σε ευρωπαϊκό ματς (με Λανς), ο νεότερος που σκόραρε σε ντέρμπι (με ΑΕΚ), ο νεότερος που πέτυχε γκολ σε αγώνα της Εθνικής ανδρών (με Κύπρο)... Πρόσφατα, συμπεριλήφθηκες και μεταξύ των τριών αρχηγών της ομάδας! Ολα αυτά κι ενώ "έχασες" σχεδόν ολόκληρη την περσινή σεζόν...
"Κατ αρχάς να πω ότι αυτός ο θόρυβος δεν με άγγιξε ούτε με αγγίζει...
Δεν θα γίνω ποτέ ψώνιο ούτε θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα... Ισως είναι στον χαρακτήρα μου. Ετσι με μεγάλωσαν οι γονείς μου και δεν θα ξεχνάω ούτε θα ξεχάσω ποτέ ό,τι έχω περάσει... Η καθημερινότητά μου, πέρα από τις υποχρεώσεις μου, δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Ημουνα, είμαι και θα παραμείνω απλός.
Οσο για πέρυσι, το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξουν χειρότερα! Για έναν ολόκληρο χρόνο να μην παίζω... Από τον Δεκέμβριο ήμουνα πολύ καλά, δεν έδωσα ποτέ το δικαίωμα σε κανέναν να πει οτιδήποτε και απλώς περίμενα την ευκαιρία...".

Ακούστηκαν διάφορα... Μεταξύ άλλων ότι "είχες καβαλήσει καλάμι"...
"Αυτά με ενόχλησαν πολύ. Οσοι με ζούνε καθημερινά ξέρουν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν το έπαθα όταν έπαιζα, θα το πάθαινα όταν δεν έπαιζα; Αναρωτήθηκα τι συμβαίνει και κάποια στιγμή, ο κ. Πεσέιρο μου είπε ότι "δεν με εμπιστεύεται όσο τους άλλους"... Ελεγα καμιά φορά στον εαυτό μου "τι κάθεσαι και τρέχεις, μήπως θα παίξεις;"... Να μην το περάσει κανείς ποτέ αυτό που έζησα... Περίμενα πώς και πώς τους αγώνες των εθνικών ομάδων για να παίξω μπάλα... Ευτυχώς, υπήρξαν παίκτες που μου έδιναν δύναμη, όπως ο Γκούμας, ο Σαλπιγγίδης, ο Δάρλας και άλλοι... "Μην τα παρατάς, θ’ αλλάξουν τα πράγματα", μου έλεγαν. Ευτυχώς, ακολούθησα τη λογική τους... Αποφάσισα να κάνω προπόνηση με την ίδια διάθεση, μόνο για τον εαυτό μου και για κανέναν άλλον!".

Η πιο ευχάριστη νότα στο περσινό "μαρτύριο" ήταν η κλήση και η πρώτη σου εμφάνιση με την Εθνική ανδρών;
Με το "καλημέρα" έγινες και ο μικρότερος σε ηλικία σκόρερ της ομάδας...
"Ηταν ιδιαίτερη τιμή και ακόμα ένα τεράστιο άλμα για μένα. Και μόνο η πρόσκληση, από τη μία με αιφνιδίασε, γιατί ήρθε τη συγκεκριμένη περίοδο, από την άλλη με έκανε να νιώσω έντονα συναισθήματα! Στον αγώνα (με την Κύπρο) ήμουνα πιο άνετος... Ξέρω ότι πρέπει να προσπαθήσω διπλά και τριπλά για να είμαι, έστω και στον προθάλαμο της Εθνικής ανδρών!

Πιστεύεις ότι φέτος θα χεις τις ευκαιρίες που στερήθηκες πέρυσι;
"Θέλω ν αποδείξω ότι άξιζε να παίζω. Η φετινή χρονιά αποτελεί ένα στοίχημα για μένα και σκοπεύω να το κερδίσω! Το... μάθημα της περασμένης χρονιάς με βοηθάει και ήδη αισθάνομαι πιο ώριμος και πιο έτοιμος".

Το ίδιο αισθάνεσαι και για την ομάδα;
"Ναι, είναι πολύ πιο ζεστά τα πράγματα απ ό,τι τις προηγούμενες χρονιές. Στο επίκεντρο είναι η ομάδα, εμείς οι ποδοσφαιριστές, και θα κάνουμε τα πάντα για να πετύχουμε τους στόχους μας. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Δεν τα καταφέραμε πέρυσι, στα 100 χρόνια του συλλόγου, είμαστε... καταδικασμένοι να το κάνουμε φέτος. Διαθέτουμε την ποιότητα, έχουμε έναν πολύ καλό προπονητή και το θέλουμε πολύ".

Η γνώμη σου για τον Τεν Κάτε;
"Ξέρει να προετοιμάζει και να φτιάχνει την ομάδα, έχει τη φιλοσοφία του και μας έχει "κερδίσει" με τον τρόπο που δουλεύει και σκέφτεται... Είναι πάνω απ όλους αυτός, και όλοι απέναντί του είναι ίσοι. Καταλαβαίνεις πολύ νωρίς ότι έχεις να κάνεις με μια σημαντική προσωπικότητα. Νομίζω ότι είναι ο κατάλληλος για να οδηγήσει την ομάδα στην κορυφή. Απόδειξε ότι δεν "κολλάει" σε ονόματα και ηλικίες... Ομως, κι εγώ και ο καθένας πρέπει ν αποδίδει το μάξιμουμ, όχι μόνο στον αγώνα αλλά και στην προπόνηση. Αν δεν το κάνουμε, δεν θα είμαστε στις επιλογές του...".

Είστε μια ανάσα κι από την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ...
"Πήραμε καλό αποτέλεσμα (2-1) εκτός έδρας, αλλά δεν πρέπει να επαναπαυτούμε. Οι Τσέχοι θα έρθουν αποφασισμένοι και πρέπει να παίξουμε σαν να είναι το πρώτο παιχνίδι και ν αρχίζουν όλα από το 0-0... Ξέρουμε ότι ο κόσμος θα μας συμπαρασταθεί και περιμένει την πρόκριση. Το ίδιο θέλουμε κι εμείς, αλλά θα χρειαστεί να είμαστε σοβαροί, ψύχραιμοι και να παίξουμε καλύτερα απ ό,τι στην Πράγα για να κερδίσουμε και στην Αθήνα".


(25/8 13:22)