Αφγανιστάν 2012: Το έτος των Ταλιμπάν;

Αφγανιστάν 2012: Το έτος των Ταλιμπάν;

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=437346

Η ειρήνευση με τους πάλαι ποτέ χειρότερους εχθρούς είναι πλέον προτεραιότητα του Πενταγώνου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  06:48

Ενας αντάρτης Ταλιμπάν ετοιμάζεται να παραδωσει το όπλο του κατά την διάρκεια τελετής «εθνικής συμφιλίωσης» στην πόλη Χεράτ, με αντάλλαγμα την αμνήστευση του και ισως, μελλοντικά, μια θέση στις κυβερνητικές ενοπλες δυνάμεις. Να σημειωθεί ότι πολλοί «μεταμεληθέντες» Ταλιμπάν βρίσκουν κακό τέλος στα χέρια των πρώην συντρόφων τους- με συνηθέστερη τιμωρία τον αποκεφαλισμό

2

emailεκτύπωση  

«Χρονιά των Ταλιμπάν» αποκάλεσε ένας διπλωμάτης το 2012 - και όλα δείχνουν πως θα επαληθευτεί, αφού για πρώτη φορά είναι φανερό ακόμη και στα σκληρότερα «γεράκια» του Πενταγώνου ότι χωρίς κάποιας μορφής συμφωνία ειρήνευσης με τους ισλαμιστές αντάρτες, τους οποίους μάταια εξολοθρεύουν κατά χιλιάδες εδώ και μια δεκαετία, ο πόλεμος σε Αφγανιστάν και βορειοδυτικό Πακιστάν δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ.

Δεν είναι τυχαίο ότι δύο από τις πρώτες «ειδήσεις» του νέου έτους αφορούσαν «ανοίγματα» των ΗΠΑ προς τους Ταλιμπάν: η πρώτη αφορά την επικείμενη απελευθέρωση ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου τους, του μουλά Μοχάμεντ Φαζλ, από το κολαστήριο του Γκουαντάναμο, όπου κρατείται εδώ και εννέα χρόνια. Η λεπτομέρεια κλειδί είναι πως ο μουλάς μάλλον δεν θα επιστρέψει στο Αφγανιστάν, αλλά θα μεταφερθεί στο Κατάρ, όπου - σύμφωνα με την δεύτερη είδηση - μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα λειτουργήσει το πρώτο επίσημο γραφείο εκπροσώπησης των Ταλιμπάν στον έξω κόσμο, φυσικά με την άδεια των ΗΠΑ: και οι πληροφορίες θέλουν τον μουλά να αποτελεί ένα είδος «προκαταβολής» προς την σημερινή ηγεσία των Ταλιμπαν, ώστε οι τελευταίοι να πεισθούν πως η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται σοβαρά να διαπραγματευτεί μαζί τους, μετά από τόσα χρόνια άκαρπου γι' αυτήν και αιματηρού ανταρτοπολέμου.

Ο Ομπάμα, που πριν λίγο καιρό κήρυξε επίσημα το τέλος της αμερικανικής κατοχής του Ιράκ, «καίγεται» για μια συμφωνία που θα τερματίσει συντομότερα τον αφγανικό πόλεμο - κατά προτίμηση πριν τις κάλπες του ερχόμενου Νοεμβρίου. Χρειάζεται επίσης έναν «άσο στο μανίκι» ενόψει της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στην πόλη του, το Σικάγο, όπου θα επιδιώξει να αποδείξει σε όλους τους Αμερικανούς πολίτες πως διατηρεί όχι μόνο το τρωθέν διεθνές του ηγετικό «στάτους», αλλά και τις ικανότητες που επέδειξε (;) ως «commander in chief» - ως «αρχιστράτηγος» του έθνους.

Το δυσκολότερο όμως θα είναι να πείσει τους - όλο και πιο απρόθυμους να παραμείνουν στο Αφγανιστάν - Ευρωπαίους συμμάχους του να μην τον εγκαταλείψουν μόνο του να τα βγάλει πέρα με το ισλαμικό τέρας του Φρανκενστάιν, που οι ίδιες οι ΗΠΑ κατασκεύασαν πριν τριάντα χρόνια στην κεντρική Ασία για να γονατίσουν τους Σοβιετικούς. Μια πιθανή νέα αποτυχία συνεννόησης με τους συμμάχους για το μέλλον του Αφγανιστάν, σαν αυτές που σημειώθηκαν στις συναντήσεις της Πόλης και της Βόννης τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο αντίστοιχα, μπορεί να φέρει τον Αμερικανό πρόεδρο, αλλά και το Πεντάγωνο, σε πολύ δύσκολη θέση.

Σε αυτό το σκληρό παιχνίδι πόκερ, η απελευθέρωση του μουλά Φαζλ μοιάζει να είναι το πρώτο βήμα για το «φλος ρουαγιάλ» που επιδιώκουν οι Αμερικανοί επιτελικοί: δεξί χέρι για χρόνια του ηγέτη των Ταλιμπάν, του μουλά Ομάρ, και στρατιωτικός διοικητής των ανταρτών στην επαρχία Κουντούζ, ο Φαζλ ήταν διαβόητος για την σκληρότητα του (θεωρείται υπεύθυνος για την σφαγή χιλιάδων σιιτών Χαζάρων), αλλά και για τις πολύ στενές σχέσεις που διέθετε με τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες ISI, χωρίς τις οποίες άλλωστε δεν θα είχε δημιουργηθεί ποτέ ο ισλαμικός στρατός που κατέλαβε το Αφγανιστάν στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Και οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη από μια άμεση επανεκκίνηση στις σχέσεις τους με το Πακιστάν, που τραυματίστηκαν βαρύτατα από την «εξωδικαστική εκτέλεση» του Οσάμα μπιν Λάντεν και το αδιάκοπο κύμα βομβαρδισμών επί πακιστανικού εδάφους από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που έχει σκοτώσει εκατοντάδες - αν όχι χιλιάδες- αμάχους την τελευταία διετία. Ως γνωστόν, οι Πακιστανοί έχουν «μπλοκάρει» όλες τις οδούς ανεφοδιασμού των συμμαχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν διαμέσου του εδάφους τους, ενώ ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ και στις μεταφορές μέσω του Ουζμπεκιστάν, το οποίο φαίνεται να έχει απογοητευτεί από τις αμερικανικές υποσχέσεις και να στρέφεται οριστικά πίσω στην γεωπολιτική «αγκαλιά» της Ρωσίας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως οι Αμερικανοί είναι επιτέλους έτοιμοι να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους φανατικούς ισλαμιστές που επί μια δεκαετία απέτυχαν να συντρίψουν στρατιωτικά, παρά την μεγάλη αύξηση («surge») σε άνδρες και υπερσύγχρονο πολεμικό υλικό στα χρόνια του Ομπάμα. Αυτό που δεν είναι διόλου βέβαιο είναι αν οι Ταλιμπάν, και ιδιαίτερα η νέα γενιά τους - το «δίκτυο Χακάνι», που τροφοδοτεί τον ανταρτοπόλεμο από το βόρειο Πακιστάν- ενδιαφέρονται εξίσου να καθίσουν στο τραπέζι της ειρήνης - όχι μόνο λόγω του θρησκευτικού φανατισμού τους, αλλά και διότι δείχνουν να πιστεύουν τυφλά ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν από τους απίστους Δυτικούς «σταυροφόρους» και τους ντόπιους συνεργάτες τους στην κυβέρνηση του Χαμίντ Καρζάι, είναι να τους διώξουν από την χώρα, όπως είχαν κάνει κάποτε οι πατεράδες τους μουτζαχεντίν με τον ανίκητο στρατό της ΕΣΣΔ.

Ακόμη και οι Αμερικανοι παραδέχονται άλλωστε πως είναι δύσκολο να διαπραγματευτείς με εναν συνομιλητή που εξακολουθεί να σκοτώνει κάθε μέρα όχι μόνο τους μάχιμους άντρες και διοικητές σου, αλλά και τις οικογένειες τους, Πακιστανούς κληρωτούς που φυλούν τα σύνορα της πατρίδας τους, και ότι άλλο κινείται και αναπνέει κοντά στον εκάστοτε «στόχο» της ΝΑΤΟ-ικής δύναμης ISAF!