Μάθε παιδί μου γράμματα

Μάθε παιδί μου γράμματα
Επιμέλεια: Δήμητρα Κουτσού 25 Μάϊος 2008

http://www.news247.gr/a/42!49576

Τα παλιά εκείνα χρόνια, όταν η εκπαίδευση ήταν άμεσα συνυφασμένη με την καλή δουλειά και το κοινωνικό στάτους, όλοι οι γονείς επιθυμούσαν διακαώς να γίνουν τα παιδιά τους επιστήμονες. Μολονότι σήμερα όλοι γνωρίζουμε ότι ο υδραυλικός βγάζει περισσότερα λεφτά από το δάσκαλο και ότι το στάτους σχετίζεται περισσότερο με το τι αυτοκίνητο οδηγείς, οι γονείς συνεχίζουν να πιέζουν τα βλαστάρια τους για μια θέση σε μια ανώτερη ή ανώτατη σχολή. Φυσικά, υπάρχουν διαβαθμίσεις: από εκείνους που προγραμματίζουν τις σπουδές των παιδιών στο εξωτερικό όταν ακόμη είναι μαθητές γυμνασίου μέχρι αυτούς που στερούνται τα βασικά, προκειμένου να αποφοιτήσει το παιδί από το τυχάρπαστο ΤΕΙ στο οποίο πέρασα και που ούτε καν εξασφαλίζει επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους του.
Δυστυχώς, αυτή η εμμονή για ένα πτυχίο υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί πηγή εκμετάλλευσης γονιών και μαθητών. Αφού δημιουργήθηκαν σχολές σε κάθε περιοχή της χώρας- στην πραγματικότητα για να στηριχθεί η τοπική οικονομία- αφού βγήκαν στην αγορά εργασίας στρατιές άνεργων καθηγητών, γιατρών, δικηγόρων κτλ, τώρα οδεύουμε στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων με την επίφαση του ανταγωνισμού που θα ενισχύσει τη δημόσια εκπαίδευση.
Στην πραγματικότητα όμως ήδη λειτουργούν στην Ελλάδα ιδιωτικά πανεπιστήμια- παραρτήματα ξένων ιδρυμάτων, δηλαδή αυτά που πεισματικά η χώρα μας αρνείτο μέχρι πρόσφατα να αναγνωρίσει αλλά θα υποχρεωθεί να το πράξει, βάση της κοινοτικής νομοθεσίας. Επίσης, όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας ο ανταγωνισμός μάλλον δεν λειτουργεί(διαφορετικά δεν θα διαπιστώνονταν μονοπωλιακές πρακτικές), άρα τα περί ανταγωνισμού συνιστούν φτηνές δικαιολογίες.
Έχοντας περάσει από την προσχολική μέχρι και την ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας, πιστεύω πλέον ότι το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής εκπαίδευσης αλλά το ότι δεν φαίνεται να τη διαπνέει κάποιος σχεδιασμός και υπολείπεται προσαρμοστικότητας στις ανάγκες μιας εποχής που εξελίσσεται διαρκώς. Δεν γνωρίζω κάποια ευρωπαϊκή χώρα που να βασίζει ακόμη το εκπαιδευτικό της σύστημα στην παπαγαλία, που να διορίζει μόνιμους δασκάλους και καθηγητές, που να μην αξιολογεί τη δουλειά σε κάθε σχολείο. Δεν γνωρίζω επίσης κάποιο πανεπιστήμιο στο εξωτερικό που να δίνει ένα σύγγραμμα στους φοιτητές για κάθε μάθημα, να έχει μισοκατεστραμμένες αίθουσες, απόντες καθηγητές και ωράρια διδασκαλίας που βολεύουν μόνο τους διδάσκοντες. Φυσικά, για να λέμε και την υπόλοιπη αλήθεια, δύσκολα μπορεί φοιτητής στο εξωτερικό να περάσει μάθημα που δεν έχει παρακολουθήσει ούτε μια φορά- εδώ αυτό, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι εφικτό.
Επομένως το βασικό ερώτημα δεν είναι αν θα έχουμε ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εξάλλου, συχνά αναρωτιέμαι πόσο δημόσια είναι τελικά η εκπαίδευση που οδηγεί τους μαθητές σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα από το δημοτικό. Το ερώτημα είναι εάν θα καταφέρουμε να επανασχεδιάσουμε την πολιτική μας θέτοντας την εκπαίδευση στο επίκεντρο, προσφέροντας γενναία στήριξη από τον προϋπολογισμό και επενδύοντας στο δυναμικό των νέων γενεών (όπως έχει κάνει η Φινλανδία, με εξαίρετα αποτελέσματα) ή θα προχωρήσουμε σε μια άρον-άρον δημιουργία και ιδιωτικών πανεπιστημίων, βαφτίζοντας και αυτό "μεταρρύθμιση".